زلزله زندگی پناهندگان سوری را در ترکیه بازسازی کرد

نخست، جنگ داخلی سوریه هند قیدوهه را از خانه اش در شهر حلب بیرون راند. سپس درگیری و بیکاری خانواده او را دو بار دیگر مجبور به فرار کرد. دو سال پیش، او به جنوب ترکیه آمد و فکر می کرد بالاخره امنیت و ثبات پیدا کرده است.

اما هنگامی که یک هفته پیش زمین لرزه شدیدی رخ داد، آپارتمان آنها را در شهر آنتاکیا ترکیه که به شدت آسیب دیده بود ویران کرد و خانواده دوباره آواره شدند. آنها به دنبال امنیت در این نزدیکی بودند، در کنار کوه در اطراف یک صومعه قرون وسطایی قرار گرفتند و در معرض باران سرد قرار گرفتند. مانند بسیاری از بازماندگان دیگر، آنها آنقدر تکان خورده بودند که نمی توانستند زیر هر سقفی بمانند.

دو روز بعد، آنها در کف یک کارواش ناتمام در آنتاکیا زندگی می کردند.

خانم قیدوها با خنده گفت: «این اتاق من برای من، شوهرم و سه بچه است.» او به قسمت دیگری از همان پتو اشاره کرد: “و اتاق مادر من است.”

او گفت که سایر بستگانی که در نزدیکی او زندگی می کردند هنوز در زیر آوار خانه هایشان مدفون هستند.

برای سوری‌ها، چه پناهندگانی مانند خانم قیدوها و چه آن‌هایی که هنوز در خانه زندگی می‌کنند، زلزله دوشنبه گذشته فاجعه‌ای در یک فاجعه بود. در طول 12 سال گذشته، زندگی آنها توسط جنگ داخلی و آوارگی و مرگ گسترده آن از بین رفته است. سوری ها به خوبی از دست دادن خانه ها می دانند – دیوارها در چند ثانیه فرو ریختند، مردم برای روزها زیر آوار گیر افتاده بودند. اما پناهندگانی که به ترکیه گریختند فکر می کردند که این آسیب ها را پشت سر گذاشته اند.

اکنون، در هفته گذشته، برخی گفتند که ویرانی عمده ناشی از زلزله بسیار بدتر از هر چیزی بود که در بیش از یک دهه جنگ دیده بودند.

جنگ داخلی بیش از نیمی از جمعیت 21 میلیونی سوریه را آواره کرد و نزدیک به چهار میلیون نفر از آنها به ترکیه پناهنده شدند. بسیاری در قلمروی زندگی می‌کردند که شدیداً تحت تأثیر زمین‌لرزه قرار گرفت، که بیش از 29000 نفر را در جنوب ترکیه و بیش از 3500 نفر را در آن سوی مرز در شمال غربی سوریه کشتند – عوارضی که به طور پیوسته در حال افزایش است.

در ابتدا پناهندگان سوری در ترکیه مورد استقبال گسترده قرار گرفتند. سوری ها فرصت های نسبتا مناسبی برای ایجاد زندگی و معیشت جدید داشتند.

اما با گذشت زمان، آنها با تبعیض و فشار فزاینده برای بازگشت به کشور مواجه شده اند، به ویژه در سال های اخیر که اقتصاد ترکیه دچار رکود شدید شده است. بحران انسانی عظیمی که در اثر زلزله ایجاد شد، دوباره آن تنش های طولانی مدت را تشدید کرد.

خانم قیدوها 37 ساله گفت: “و اکنون ما در معرض تهدید ترک ها هستیم که می توانند ما را از کشور بیرون کنند.”

ساکنان ترکیه در آنتاکیا اتهامات غیر قابل اثباتی را به سوری ها در غارت یا گرفتن جواهرات از اجساد وارد کرده اند.

تولین کوسیری، یک زن 62 ساله ترک، روز پنجشنبه در کنار رودخانه اورونتس در آنتاکیا ایستاده بود و جستجوگران را تماشا می کرد که جسدی را از یک آپارتمان بیرون می آورند. در نزدیکی او جسد کسی که می‌شناخت، در پتوی صورتی پیچیده بود – یکی از اقوام و دوستان زیادی که او می‌گفت در زلزله از دست داده بود، همراه با کارخانه پنبه‌سازی خانواده‌اش و خانه‌اش.

او که به سختی توانست خود را کنترل کند، گفت: «من دیگر نمی‌خواهم مهاجران سوری در آنتاکیا باشند. ما می خواهیم به جای پرداخت هزینه برای مردم سوریه از مالیات خود، مراقب ترک ها باشند.

با این حال، رابطه بین ترک ها و پناهندگان سوری بسیار پیچیده تر از ترس، سرزنش و رنجش است. در آنتاکیا و سایر مناطق آسیب دیده، برخی از خانواده‌های سوری گفتند که خانواده‌های ترکیه هر چه سرپناه و غذایی داشتند با آنها به اشتراک گذاشته‌اند.

دیگر پناهجویان سوری گفتند که امداد و نجات توسط دولت، بین نیازمندان تبعیض قائل نشده است.

جمال عزال دین، یک سوری 30 ساله، در حالی که دختر 2 ساله خود، فاطمه را در آغوش می گرفت، گفت: «خدا را شکر، ترکیه بین ما فرقی نمی گذارد. حتی اگر نژادپرستی از سوی مردم وجود داشته باشد.»

او روز پنجشنبه در چادری که در اطراف استادیوم فوتبال آنتاکیا برپا شده بود، تماشا کرده بود که یک زن ترکیه ای یک افسر ارتش ترکیه را اذیت می کند و اصرار داشت که کمک ها فقط باید به ترک ها برسد، نه سوری ها. افسر به او گفت که آنها تبعیض قائل نخواهند شد.

خانم قیدوحه گفت که او هنوز در سوریه خانواده دارد، از جمله دو خواهر در شمال غربی استان ادلب و یک عمه در حلب – دو منطقه از مناطقی که زلزله بیشترین آسیب را دیده است. اما او نتوانسته با آنها ارتباط برقرار کند. این یک یادآوری دائمی است که سوری ها در هر دو طرف مرز در رنج متحد هستند.

او گفت این دومین بار است که خانه و تمام دارایی خود را از دست می دهد.

او در حالی که دستانش را به سمت دختر 9 ساله‌اش دراز کرده بود، با صدایی خشن که از سرما خشن شده بود، گفت: «من چیزی جز این بچه‌ها ندارم، خدا را شکر».

او و خانواده‌اش ناامید بودند که کارواش را ترک کنند، کارواش که دهانه بزرگی دارد که اجازه ورود هوای سرد را می‌دهد. آنها می خواهند در چادرهایی که دولت ترکیه برپا کرده است سرپناه بهتری بیابند.

اما شایعاتی مبنی بر اینکه به دلیل سوری بودنشان اجازه ورود نخواهند داد، یا اینکه گروه‌های پرسه‌زنی از ترک‌های مسلح به دنبال سوری‌ها برای حمله هستند، آنها را به وحشت انداخت.

و این تنها پتانسیل افزایش احساسات ضد سوری یا ترس از حملات نبود که باعث شده برخی از سوری ها بخواهند ترکیه را ترک کنند، بلکه آنها از زلزله یا بلای طبیعی دیگر می ترسند.

شب‌ها در کارواش، والدینی که در آنجا پناه گرفته‌اند، بچه‌هایشان را پوشیده و با کفش می‌خوابانند تا پس لرزه‌ای دیگر مجبور به دویدن شوند.

همه چیز برای خانم قیدوها و خانواده بزرگش خیلی زیاد بود. آنها مقداری از آخرین پول باقیمانده خود را مصرف کردند و به رانندگان پرداختند تا آنها را به سمت غرب و خارج از منطقه زلزله زده ببرند.

دلال مصری، مادر خانم قیدوها، 55 ساله، گفت: «در زمانی که ما در جنگ زندگی می کردیم، به منطقه دیگری می گریختیم و احساس امنیت می کردیم. اما اینجا، ما احساس نمی کنیم جایی امن برای رفتن وجود دارد. ”

بیرون از یک ساختمان آپارتمانی فروریخته در آنتاکیا، زنی حدوداً 50 ساله که می‌گفت چند روز قبل از زلزله از شمال غرب سوریه به ترکیه آمده بود، روزها بیدار بود. او به دلیل نگرانی از امنیت خود نمی خواست نام خود را بیان کند.

ساختمان جایی بود که دختر نه ماهه باردارش با خانواده اش زندگی می کرد و مادر برای زایمان به ترکیه آمده بود.

“آیا مادر می تواند کنار دخترش را ترک کند؟” او روز جمعه در حالی که اشک هایش را پاک کرد گفت. چشمانش را فشرد و ظاهراً مایل به توقف بود. اینجا همه منتظر کسی هستند که زیرش بیاید.

او که در یک روسری نیروی دریایی پیچیده شده بود، مراقب تعداد انگشت شماری امدادگر بود که در امتداد لبه‌های وارونه بالکن‌های ساختمان قدم می‌زدند و گهگاه به اعماق ساختمان ویران‌شده تماس می‌گرفتند و به دقت گوش می‌دادند تا هر گونه پاسخی، هر چند کم‌رنگ باشد.

وقتی از او پرسیدند که آیا تاکنون صدایی شنیده شده است، دوباره شروع به گریه کرد.

100 ساعت گذشته است.

در همان نزدیکی، یک زمین بازی با ملحفه و پتو پوشیده شده بود و به محل استراحت نیروهای امداد تبدیل شده بود. یک تشک فوم نازک روی سرسره زرد کشیده شده بود، یک تخت موقت.

روز شنبه مادر بالاخره خبر تلخی را دریافت کرد. امدادگران نیمه های شب جسد دخترش و پسر 3 ساله اش را پیدا کرده بودند. آنها را در کنار یکدیگر دفن کردند.

مادر گفت که به ترکیه آمده بود تا از نوه دیگری استقبال کند. در عوض، او با دفن دختری که بهترین دوست او بود، به سوریه بازخواهد گشت.

ویویان یی گزارش کمک کرد