جمعیت داووس سپیده دم جدیدی می بیند، اما ممکن است کاذب باشد

این برای شکاکان داووس تعجبی نخواهد داشت. این تا حدی با ایدئولوژی یکپارچه و فزاینده گفتگوها توضیح داده می شود – طیفی از دیدگاه ها معادل محدوده بین خطوط 45 یاردی در زمین فوتبال. امسال کمتر از هر زمان دیگری مخالفت از طرف ارتدکس‌های پلوتوکراسی وجود داشت و بلندترین صداها صدای جریان چپ خودپرست بود.

اینها شامل سخن گفتن مضحک و مضحک ال گور در مورد تغییرات آب و هوایی بود، ادعای جان کری مبنی بر اینکه حکمت جهانی او که همه چیز را می بیند «فراز زمینی» است. راهپیمایی معمولی از مدیران عامل فنی، مالی و دیگر مدیرانی که انگشتان گران قیمت خود را به سمت ما و روش های گناه آلود ما تکان می دهند.

داستان کنجکاوی چگونگی ازدواج رهبران تجاری جهان با ایدئولوژی مترقی برای زمان دیگری است. چالش در حال حاضر ارزیابی این است که آیا سال 2023 سالی است که خلق و خوی پیش بینی کننده است یا منع مصرف. اگر من یک مرد شرط بندی بودم، پولم روی دومی بود.

تقریباً همه موافق بودند که در طیف گسترده‌ای از ریسک‌ها، اوضاع امسال در مقایسه با چند ماه پیش رو به افزایش است: خوش‌بینی فزاینده‌ای در مورد فرود نرم برای اقتصاد وجود داشت، یا حداقل اینکه هر رکودی کوتاه و کم عمق خواهد بود. انتظار می رود که اقتصاد چین دوباره با نیروی خوب ظاهر شود و به تقویت رشد و کاهش تورم کمک کند. اعتقاد فزاینده به احتمال پیروزی نظامی اوکراین بر روسیه؛ خود راضی بودن از اینکه موج ترسناک پوپولیسم با سقوط دونالد ترامپ و بی اعتبار شدن برگزیت در حال فروکش است.

در هر نقطه جایی برای شک و تردید وجود دارد.

داستان فرود نرم مانند نمونه‌ای ادامه‌دار از پیروزی امید بر تجربه به نظر می‌رسد.

تورم ممکن است کاهش یافته باشد، اما با توجه به کاهش دستمزدهای واقعی و بازارهای کار همچنان تنگاتنگ، رسیدن نرخ تورم از 6.5 درصد فعلی سالانه به هدف 2 درصدی فدرال رزرو مانند همیشه ترسناک به نظر می رسد. این احتمال هنوز زیاد است که در سال جاری، فدرال رزرو مجبور باشد بین تسویه فشار طولانی مدت مشابه ولکر یا پذیرش نرخ تورمی بالاتر از آنچه که می خواهد، در مواجهه با اخراج های فزاینده و افزایش درد، یکی را انتخاب کند.

این تصویر بازبینی شده از رکود تورمی تنها با بازگشایی بزرگ چین که همه جشن می گیرند، واضح تر می شود. خوش بینی بر این ایده متمرکز است که چین باز فشارهای زنجیره تامین را بیشتر کاهش می دهد و تورم را کاهش می دهد و در عین حال به رشد می افزاید. اما یک دیدگاه جایگزین وجود دارد – اینکه بازگشایی چین مانند آمریکا پس از همه‌گیری خواهد بود، با تقاضای مصرف‌کننده متوقف‌شده، عرضه همچنان محدود و افزایش هزینه‌ها.

سپس اوکراین است، جایی که با وجود خوش بینی غرب، محتمل ترین نتیجه همچنان یک بن بست طولانی و بی ثبات به نظر می رسد.

آخرین نبرد بزرگ تانک آلمان ها در کورسک، نزدیک مرز روسیه و اوکراین، در سال 1943 بود. آنها به ارتش سرخ شکست خوردند. نبرد کنونی تانک آلمان فقط دیپلماتیک است، اما برلین تاریخ خود را آموخته است. عدم تمایل این کشور به ارسال تانک لئوپارد 2 خود به اوکراین ناشی از ترس از تصویر خودروهای زرهی حامل صلیب آهنین آلمان است که در استپ اوکراین به سمت روسیه می چرخند. این صرفاً خودباختگی تاریخی آلمانی ها نیست. این امر بر دوگانگی ادامه دار در مورد حمایت سازمان پیمان آتلانتیک شمالی از اوکراین تاکید می کند. ائتلاف می خواهد به کیف در بیرون راندن روس ها کمک کند، اما می خواهد این کار را بدون وارد شدن به جنگ با مسکو انجام دهد. ممکن است آلمانی‌ها درست می‌گویند که ریختن مواد بیشتر ناتو در جنگ بهترین راه برای جلوگیری از تشدید تنش نیست.

بزرگترین نقص در تفکر جهانی گرایان داووس این است که جهان دوباره به آنها تعلق دارد.

از تماشای لیو هه، معاون نخست وزیر چین که نوید دوره جدیدی از همکاری با غرب را می داد، چیزهای زیادی ساخته شد. اما شاخه زیتون آشنا بود و لیبرالیسم اقتصادی خود آقای لیو ممکن است بیشتر از دوره ریاست جمهوری او – که امسال به پایان می رسد – دوام نیاورد.

واقعیت عمیق تر، معکوس شدن مداوم جهانی سازی است که جمعیت داووس به ایجاد آن کمک کردند و افراط و تفریط آن را ترویج کردند.

نزدیکترین موضوع به شکاف واقعی در هفته گذشته بر سر سیاست تجاری ایالات متحده بود. سناتور جو مانچین دریافت که در اروپای غربی به همان اندازه که در ویرجینیای غربی نامحبوب است. او یک هفته را به دفاع از قانون به اصطلاح کاهش تورم در سال گذشته گذراند که اروپایی ها را به دلیل حمایت از انرژی سبز ساخت آمریکا خشمگین کرده است.

به نظر می‌رسد دموکرات‌های بایدن سیاست‌هایی را که در دوران دونالد ترامپ به سخره می‌گرفتند، به روش‌های دیگری نیز ادامه می‌دهند، از جمله قانون چیپس و اقدامات محدودکننده علیه تجارت فناوری با چین.

هر اتفاقی که در سال 2023 بیفتد، داستان درازمدت این است: ایالات متحده رویکردی دو حزبی را دنبال می‌کند که اول آمریکا در اقتصاد جهانی است. در اروپا، یک پرده آهنی جدید در چند صد مایلی شرق پرده قدیمی فرود آمده است. در آسیا، چینی که از نظر جمعیتی به چالش کشیده شده است، به درون نگاه می کند و به بیرون تهدید می کند.

آنها هنوز آن را نمی بینند، اما برای جهانی گرایان، این درخشش گرگ و میش است: “دیگر صبح با اعتماد به نفس خوشحال نشو!”