پارک ملی یاسونی، اکوادور – کارگران اخیراً در محدوده ای از جنگل های بارانی سرسبز آمازون، در نزدیکی برخی از آخرین بومیان روی زمین که در انزوا زندگی می کنند، ساختن یک سکوی نفتی جدید را به پایان رسانده اند.
تیم‌ها در حال حفاری در یکی از مهم‌ترین اکوسیستم‌های زیست‌محیطی در این سیاره هستند، اکوسیستم‌هایی که مقادیر زیادی کربن گرم‌کننده سیاره را ذخیره می‌کند. آنها به تدریج به یک منطقه ممنوعه نزدیک تر می شوند که هدف آن محافظت از گروه های بومی است. به نظر می رسد که برخی از بزرگترین ذخایر نفت کشور نیز در اینجا یافت می شود.
اکوادور در تنگنای نقدینگی قرار دارد و با بدهی دست و پنجه نرم می کند. دولت حفاری را بهترین راه خود می داند. داستان این مکان، پارک ملی یاسونی، یک مطالعه موردی را ارائه می دهد که چگونه نیروهای مالی جهانی همچنان کشورهای در حال توسعه را به دام انداختن برخی از متنوع ترین مکان های زیستی روی کره زمین می اندازند.
ماریا فرناندا اسپینوزا، دیپلمات اکوادوری و رئیس سابق مجمع عمومی سازمان ملل، گفت که کشورهایی مانند اکوادور «در مقابل دیوار هستند».
حفاری در این بخش از جنگل های بارانی اولین انتخاب اکوادور نبود. در سال 2007، رافائل کورئا، رئیس جمهور وقت، جایگزین جدیدی را پیشنهاد کرد که می توانست ذخایر نفت را در بسته ای به نام بلوک 43 که در آن زمان حدود یک میلیارد بشکه تخمین زده می شد، در زمین نگه دارد.
بر اساس این طرح، کشورها باید صندوقی به مبلغ 3.6 میلیارد دلار، یعنی نیمی از ارزش تخمینی نفت، برای جبران دست نخورده ماندن ذخایر اکوادور ایجاد کنند. حامیان این ایده گفتند که این یک پیروزی برای آب و هوا، تنوع زیستی و حقوق بومیان بود. و آنها گفتند که این یک پیروزی اخلاقی پیش‌بینی‌کننده بود: یک کشور کوچک و در حال توسعه به خاطر صرف نظر از منابعی که به ثروتمند شدن مکان‌هایی مانند ایالات متحده و اروپا کمک کرده بود، پول می‌گرفت.
اما، پس از هیاهوهای اولیه، تنها سهم ناچیزی وارد شد. اکوادور برای دریافت وام به چین روی آورد، حدود 8 میلیارد دلار در طول دولت کوریا، که بخشی از آن را با نفت بازپرداخت کرد.
گیلرمو لاسو، رئیس جمهور کنونی، سال گذشته گفت: «اکنون که روند جهانی به سمت کنار گذاشتن سوخت‌های فسیلی است، زمان آن فرا رسیده است که آخرین قطره‌های نفت خود را استخراج کنیم تا بتواند در عین احترام به محیط زیست به فقیرترین‌ها خدمت کند». .
کشورهای دیگر نیز به دنبال توسعه جدید نفت هستند، اگرچه آژانس بین المللی انرژی گفته است کشورها باید پروژه های جدید را متوقف کنند تا از تغییرات آب و هوایی فاجعه بار جلوگیری کنند. کشورهای در حال توسعه می گویند که باید به آنها اجازه داده شود که به استفاده از سوخت های فسیلی ادامه دهند، زیرا از نظر تاریخی کمترین مقصر در تغییرات آب و هوایی هستند. اما این کشورها اغلب خانه اکوسیستم هایی هستند که برای کمک به جلوگیری از گرمایش جهانی و فروپاشی تنوع زیستی بسیار ارزشمند هستند. برای مثال، جمهوری دموکراتیک کنگو، بلوک‌های نفتی را به حراج گذاشته است که شامل جنگل‌های بارانی، تورب‌زارها و بخش‌هایی از پناهگاه گوریل‌های کوهستانی کمیاب است.
در اکوادور، صنعت نفت اصرار دارد که حفاری می تواند با خسارات کمی رخ دهد، اما دانشمندان می گویند که حتی بهترین موارد تا کنون منجر به جنگل زدایی و فشارهای دیگر شده است.
استخراج بیشتر نفت نمی تواند در زمان بدتری برای جنگل های جهان رخ دهد. با تضعیف آمازون توسط جنگل زدایی و تغییرات آب و هوایی، دانشمندان هشدار می دهند که جنگل به آستانه ای نزدیک می شود که فراتر از آن می تواند به علفزار تبدیل شود. برخی از مناطق در حال حاضر بیش از آنچه که ذخیره می کنند کربن منتشر می کنند، یک بمب ساعتی از گازهای گلخانه ای.
داخل جنگل بارانی آمازون
کارلوس لارا، استاد دانشگاه سیمون بولیوار آند در کیتو، پایتخت که به طراحی صندوق شکست خورده کمک کرد، گفت: «بزرگترین ثروت اکوادور تنوع زیستی آن است. وی گفت که نابودی یاسونی «خودکشی است».
“طبیعت همیشه می بازد”
یاسونی پر از زندگی است. می‌چرخد، غر می‌زند و غوغا می‌کند. ریزترین میمون‌های جهان، به نام مارموست‌های کوتوله، روی شاخه‌ها می‌چرخند و بزرگترین جوندگان جهان، کاپیباراها، در کناره‌های رودخانه می‌چرخند.
در یک قطعه به وسعت فقط 25 هکتار یا حدود 60 هکتار، دانشمندان تقریباً 1000 گونه درخت بومی را ثبت کرده اند، تقریباً به همان تعداد که در کل ایالات متحده وجود دارد.
به گفته دانشمندان، هیچ منطقه ای روی زمین از نظر تنوع زیستی غنی تر از این منطقه نیست، جایی که آمازون به دامنه کوه های آند صعود می کند. تنوع ژنتیکی منبع گسترده و دست نخورده ای است که می تواند قفل درمان بیماری ها را باز کند و درهایی را به روی نوآوری های فناوری باز کند. اما تکه تکه شدن در اینجا از قبل شروع شده است.
رناتو والنسیا، بوم شناس جنگلی در دانشگاه پاپی کاتولیک اکوادور که دهه ها این منطقه را مطالعه کرده است، می گوید: «طبیعت همیشه ضرر می کند. وقتی صحبت از مسائل اقتصادی می شود، این قاعده است.»
حتی تحت بهترین شیوه های صنعت، اکوسیستم آسیب دیده است.
به گفته دانشمندان، در دهه 1990، زمانی که تولید نفت در نزدیکی این 25 هکتار آغاز شد، مدیران اجرایی برای حفاظت از طبیعت تلاش کردند. آنها تلاش کردند تا جنگل زدایی را به حداقل برسانند و دانشمندانی را برای مطالعه تنوع زیستی محلی استخدام کردند.
رابرت اس. ریجلی، پرنده‌شناسی که این مطالعه روی پرندگان را رهبری می‌کرد، گفت: «ما امیدوار بودیم که این نمونه‌ای باشد که به موجب آن توسعه نفت می‌تواند با جنگل‌های وحشی و جانداران آن همزیستی کند. “اما فقط اینطور نشد.”
دانشمندان گفتند که بدترین آسیب زیست محیطی ناشی از آلودگی نفتی نبود، بلکه از جاده این شرکت بود. علی‌رغم کنترل‌های شدید، بومیان جدید اکوادور را به این منطقه جذب کرد که درختان را برای رشد محصول قطع کردند. شکارچیان محلی شروع به کشتن حیوانات بیشتری از جمله گونه های در معرض خطر برای فروش کردند. قطع درختان غیرقانونی یک مشکل است.
نیویورک تایمز با نویسندگان مطالعاتی که توسط این شرکت تامین مالی می شود تماس گرفت. شش نفر از هفت نفر پاسخ دادند و هر کدام نگرانی شدید خود را در مورد حفاری جدید در بلوک 43 ابراز کردند.
مورلی رید، جانورشناس که این مطالعه را روی خزندگان و دوزیستان انجام داده است، گفت: «این یک فاجعه کامل دیگر خواهد بود.
مردم نیز در معرض خطر هستند. در یاسونی، تعداد ناشناخته‌ای از مردان، زنان و کودکان در آنچه به عنوان انزوای داوطلبانه شناخته می‌شود زندگی می‌کنند و تماس با دنیای خارج را رد می‌کنند. آنها را Tagaeri و Taromenane می نامند.
ذخیره آنها و یک منطقه حائل مربوطه برای حفاری ممنوع است، اما مقامات دولتی در مورد کوچک کردن منطقه حفاظتی برای رسیدن به نفت بیشتر بحث کرده اند.
فرناندو سانتوس، وزیر انرژی اکوادور، در مصاحبه ای در ماه نوامبر گفت: «این جایی است که طبیعت آن را بیان کرده است. و این همان جایی است که ما باید آن را از آن دریافت کنیم، البته بسیار با دقت.
ملتی وابسته به نفت
تولید ناخالص داخلی سرانه در پنجاه سال بعد تقریباً دو برابر شد، سرعت کمی سریعتر از آمریکای لاتین به طور کلی. بسیاری از نفت اعتباری.
آقای سانتوس، وزیر انرژی، گفت: “یک تغییر از یک اکوادور بسیار عقب مانده به یک اکوادور که نه به جهان اول، بلکه به میانه پیشرفت کرده است – یک پیشرفت است.”
اما با افزایش درآمدهای نفتی، بازارهای جهانی به دولت اجازه دادند تا وام های سنگین تری دریافت کند.
جولیان پی دیاز، استاد اقتصاد در دانشگاه لویولا شیکاگو، می گوید: «چیزی که در اکوادور می بینید این است که هر زمان اکوادور رونق نفت را تجربه کرد، آن موقع است که بدهی اکوادور به شدت افزایش یافته است.
اقتصاددانان می گویند که کشورهای فقیرتر به راحتی در این نوع تله بدهی گرفتار می شوند، زیرا آنها برای شروع اقتصاد قوی تری دارند و معمولاً با نرخ های بهره بالا وام می گیرند، زیرا آنها ریسک پذیرتر هستند.
آقای سانتوس گفت: “بدیهی است که ما در بدهی های وحشتناکی هستیم.” اما، در حالی که او تشخیص می دهد که نفت در ایجاد مشکل نقش داشته است، نفت را نیز راه حل می داند. او گفت که با توسعه بیشتر حفاری و معدن، “کشور می تواند از بدهی خارج شود.”
با این حال، دستاوردهای اقتصادی به سختی به جوامعی رسیده است که برای دهه ها نزدیک به توسعه نفت زندگی کرده اند. بیش از نیمی از مردمی که در آمازون اکوادور زندگی می کنند، جایی که اکثریت قریب به اتفاق نفت این کشور از آن تامین می شود، فقیر هستند.
رامیرو پائز ریورا، یکی از مدیران اجرایی که برای چندین شرکت نفتی در این منطقه کار کرده است، گفت که وظیفه دولت این است که از مالیات نفت استفاده خوبی کند.
او گفت: «ما میلیون‌ها دلار پرداخت می‌کنیم. مردم حتی آب آشامیدنی هم ندارند.
سال گذشته، هزاران نفر از بومیان اکوادور اعتصابی 18 روزه برگزار کردند که بسیاری از تولید نفت این کشور را متوقف کرد. لئونیداس ایزا، رئیس کنفدراسیون ملیت‌های بومی اکوادور، که به رهبری اعتراض‌ها کمک کرد، گفت: «ما نفت نمی‌خواهیم».
اما حتی در حالی که معترضان خواستار پایان دادن به برنامه های رئیس جمهور برای دو برابر کردن تولید نفت بودند، آنها همچنین اصرار داشتند که دولت قیمت سوخت را کاهش دهد، چیزی که معمولاً تقاضای بیشتری را ایجاد می کند.
آقای ایزا گفت: “واقعیت سختی وجود دارد که در این 50 سال اقتصاد ما به نفت وابسته شده است.”
“دنیا ما را شکست داده است”
پیشنهاد در سال 2007 برای رها کردن نفت در زمین تلاشی برای ترسیم مسیری متفاوت بود. یک رقم شگفت انگیز این پیشنهاد را مطرح کرد: وزیر انرژی، آلبرتو آکوستا.
آقای آکوستا به یاد می آورد که «وزیر نفت پیشنهاد کرد نفت استخراج نشود». به عنوان یک مرد جوان، او به عنوان انجیل پذیرفته بود که نفت کلید رهایی اکوادور از فقر است. اما پس از دهه ها تولید، بزرگترین اثراتی که او دید آلودگی و جنگل زدایی بود.
بنابراین اکوادور از جهان 3.6 میلیارد دلار درخواست کرد، یعنی نیمی از آنچه که پیش‌بینی می‌کرد با فروش سوخت به دست بیاورد. در ابتدا علائم مثبتی وجود داشت. سازمان ملل با مدیریت این صندوق موافقت کرد. آلمان و ایتالیا منابع را متعهد کردند.
اما برخی از دولت‌ها به رئیس‌جمهور، آقای کوریا، پوپولیستی که عمداً بدهی‌های خارجی را نکول کرده بود، اعتماد نداشتند. به نظر می رسید بسیاری از این ایده که به یک کشور پول بدهند تا کاری انجام ندهد، گیج شده بودند. آقای کورئا متهم به باج خواهی شد زیرا قصد داشت در صورت عدم تحقق پول حفاری کند.
از آنجایی که پیشنهاد یاسونی شتاب خود را از دست داد، چین نفوذ فزاینده ای را در اکوادور به دست آورد و با میلیاردها دلار وام وارد عمل شد که برخی از آنها باید با نفت بازپرداخت شوند.
در نهایت پیشنهاد یاسونی تنها حدود 13 میلیون دلار جمع آوری کرد. آقای کوریا در آگوست 2013 به ملت گفت: «جهان ما را شکست داده است.
آقای کورئا اکنون در بلژیک زندگی می کند و به دلیل محکومیت فساد در اکوادور دستگیر می شود.
به دنبال «نوع دیگری از اقتصاد»
پس از شکست پروژه یاسونی، یک شرکت نفتی دولتی که اکنون بخشی از پترواکادور است، شروع به کوبیدن در جوامع بومی در سراسر بلوک 43 کرد و پروژه‌های پول، مسکن و بهداشت را ارائه کرد.
امروزه، دوازده سکو در جنگل پراکنده است که توسط یک جاده شنی به هم متصل شده اند.
از هر سکو، کارگران در حال حفر ده ها چاه هستند که در جهات مختلف خم شده اند تا از جنگل زدایی بیشتر جلوگیری کنند. صدها کارگر در شیفت کاری، 24 ساعت شبانه روز کار می کنند.
هوگو آگیار، مدیر کل پترواکادور گفت: «ما با توجه به محدودیت‌هایی که می‌توان در آنجا انجام داد، یک فشار تهاجمی انجام می‌دهیم.
با این حال، مشخص نیست که نفت بلوک 43 چه مدت ارزش سرمایه گذاری را دارد. روغن سنگین ارزش کمتری دارد و کربن بیشتری نسبت به انواع سبکتر منتشر می کند. بیش از 90 درصد از آنچه که پمپاژ می شود، آب سمی است که نیاز به حذف و تصفیه دارد و هزینه عملیات را افزایش می دهد.
بسیاری از جایگزین‌های اقتصادی، مانند پروژه‌های جبران کربن و توسعه بازار برای محصولات محلی مانند آجیل، مورد مطالعه قرار گرفته‌اند.
اما نفت یکی از سودآورترین صنایع دنیاست. به گفته محققان، برای رقابت، سیاست دولت و همکاری جهانی مورد نیاز است.
یکی از ایده هایی که مورد توجه قرار می گیرد، معاملات «بدهی برای طبیعت» است. اکوادور در ماه‌های آینده در حال بررسی یک پروژه بزرگ است و بانک‌ها را مجبور می‌کند تا در ازای سرمایه‌گذاری در یک ذخیره‌گاه دریایی جدید در جزایر گالاپاگوس، درباره بخش قابل‌توجهی از بدهی‌هایش دوباره مذاکره کنند.
کشور دیگری ممکن است نسخه خود را از پیشنهاد یاسونی امتحان کند. سیشل، کشور جزیره‌ای در اقیانوس هند که تحت تهدید افزایش سطح دریا قرار دارد، از اکتشاف نفت حمایت می‌کند که می‌تواند به عنوان اهرمی برای درخواست از کشورهای ثروتمند برای کمک به پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر استفاده شود.
افزایش فشار علیه نفت در اکوادور ادامه دارد. پس از سال‌ها موانع قانونی، یک طرح رأی‌گیری که از دولت خواسته می‌شود نفت خام بلوک 43 را زیرزمینی نگه دارد، ممکن است سرانجام به رأی‌گیری برسد.
آقای ایزا، رهبر بومی ها، گفت: “ما تمام بلوک های نفتی را نابود خواهیم کرد، همه اکوسیستم ها را نابود خواهیم کرد، اما مشکل اقتصاد اکوادور را حل نمی کنیم.” ما باید به نوع دیگری از اقتصاد فکر کنیم.
