تجاری سازی «تعمیر آب و هوا»
علیرغم نگرانی‌ها و ناشناخته‌ها در مورد این رویکرد، مطالعات قبلاً الهام بخش تعداد انگشت شماری از کارآفرینان بوده است.
فیکوفسکی یک استارت‌آپ قبلی به نام Methane Oxidation Corp را تأسیس کرد که قصد داشت از ذرات آهن برای بازگرداندن غلظت متان به سطوح ماقبل صنعتی استفاده کند. بسته شد، اما تعدادی از اعضای تیم لیست شده به Blue Dot Change رفتند.
هنکل والاس می‌گوید که این استارت‌آپ تا به امروز به صورت شخصی تامین مالی شده است، اما اکنون در حال کار برای جمع‌آوری پول برای تلاش‌های تحقیقاتی و توسعه تجهیزاتی است که ذرات را آزاد می‌کند. او می‌گوید در طول آزمایش‌های میدانی برنامه‌ریزی‌شده، تیم امیدوار است که چند گرم کلرید آهن آزاد کند و سپس با استفاده از تکنیک‌های نوری شناخته شده، متان را در داخل و خارج ستون ذرات اندازه‌گیری کند.
هنکل والاس امیدوار است تا پایان سال 2027 ظرفیت حذف 100 میلیون تن متان در سال را توسعه دهد که به گفته او به حدود 3000 کشتی مجهز به ماشین‌هایی با قابلیت انتشار چند گرم ذرات در ثانیه نیاز دارد.
او از صحبت با جزئیات در مورد مدل کسب و کار شرکت خودداری کرد، اما گفت که امیدوار است از شرکت هایی که مایل به پرداخت هزینه برای اشکال «تعمیر آب و هوا» هستند، درآمد کسب کند.
حداقل دو شرکت انتفاعی دیگر نیز در این فضا ظهور کرده اند.
یک شرکت سوئیسی به نام AMR AG اکنون در حال انجام تحقیقات آزمایشگاهی است و امیدوار است 2 تا 3 میلیون دلار برای پیشبرد آزمایشات میدانی جمع آوری کند. برنامه این است که به آرامی چندین کیلوگرم نانوذرات کلرید آهن از یک سکوی نفتی از کار افتاده آزاد شود، اثرات آن بر متان نظارت شود و تلاش چندین بار برای تایید نتایج تکرار شود. اگر این روش ایمن و موثر ثابت شود، این شرکت با ساخت برج هایی تا ارتفاع 400 متر، مجهز به ماشین هایی که می توانند تن ها ذرات را در ساعت آزاد کنند، با انتشار در مقیاس بزرگ پیش خواهد رفت.
اسوالد پترسن، بنیانگذار و مدیر اجرایی AMR AG، می گوید هیچ خطر زیست محیطی برای آزمایش میدانی به اندازه ای که آنها پیشنهاد می کنند وجود ندارد. او خاطرنشان می کند که کارکردن مختصر یک موتور کامیون تقریباً همان میزان آلودگی را ایجاد می کند، هرچند از انواع مختلف.
شرکت دیگر یک سرمایه گذاری استرالیایی به نام Iron Salt Aerosol است که چندین سال پیش پیشنهاد انجام آزمایشات میدانی را در تنگه باس، کانالی که ویکتوریا، استرالیا را از تاسمانی جدا می کند، ارائه کرد. اما تصمیم گرفت که این تلاش را دنبال نکند «به دلیل نگرانی هایی که نسبت دادن هر گونه تغییر مشاهده شده در شیمی اتمسفر به [iron salt aerosol] رابرت تولیپ، یکی از بنیانگذاران، در ایمیلی به MIT Technology Review نوشت که چارچوب حکومت سیاسی کلی برای حمایت از این شکل از مهندسی زمین آماده نیست.
